Reflecting on communities
Cnuasachadh air coimhearsnachdan
Leugh sinn sgeulachd ghoirid a sgrìobh Iain Mac a' Ghobhainn ann an Cuspair 5 agus tha sinn a' dol a leughadh tè eile an seo.
14.5. Na Stocainnean
The Socks
Chithear toiseach na sgeulachd air an duilleig seo agus tha an còrr ri leughadh air 14B Duilleag Obrach.
Bha banntrach ann bho chionn leth-cheud bliadhna no mar sin, agus bha triùir bhalach aice.
Aon latha thàinig bana-cheàrd chun an dorais 's i a' reic phanaichean is choireachan.
Cha robh a' bhanntrach ag iarraidh càil, ach chuir a' bhana-cheàrd truas oirre a' falbh bho dhoras gu doras 's cha robh duine math dh'fhaodte a' ceannach nì a bha i a' reic.
'S e boireannach mòr tapaidh a bh' anns a' bhana-cheàrd, pluicean dearga oirre agus falt dubh is sgiorta fhada.
“A bheil sibh cinnteach nach eil sibh ag iarraidh càil?” ars ise ris a' bhanntraich.
“Chan eil airgead agam,” ars a' bhanntrach. “Chan eil agam ach am pension.”
Ach bha a' bhana-cheàrd a' cur truas air a' bhanntraich 's i a' smaoineachadh oirre a' fuireach ann an teanta ann an aimsir a bha uaireannan fliuch is fuar, ged a bha gaoth thioram ann an-diugh.
Agus thàinig smaoin thuice agus thug i a-mach aodach nach robh a' freagairt nam balach aice agus gu h-àraidh paidhir stocainnean uaine a dh'fhigh i fhèin, le daoimeanan dearga orra.
“An gabh thu seo?” ars ise ris a' bhana-cheàrd.
“Chan eil airgead agam.”
Ghabh a' bhana-cheàrd grèim aithghearr air an aodach agus thuirt i, “Gabhaidh mi iad, agus mòran taing, mòran taing.
Tha sibh cinnteach nach eil an còrr agaibh?”
“Chan eil gu dearbha,” ars a' bhanntrach.
Dh'fhalbh a' bhana-cheàrd leis an aodach 's i a' coimhead an ìre mhath toilichte.
Le eadar-theangachadh Gaelic
Bha banntrach ann bho chionn leth-cheud bliadhna no mar sin, agus bha triùir bhalach aice.
Aon latha thàinig bana-cheàrd chun an dorais 's i a' reic phanaichean is choireachan.
Cha robh a' bhanntrach ag iarraidh càil, ach chuir a' bhana-cheàrd truas oirre a' falbh bho dhoras gu doras 's cha robh duine math dh'fhaodte a' ceannach nì a bha i a' reic.
'S e boireannach mòr tapaidh a bh' anns a' bhana-cheàrd, pluicean dearga oirre agus falt dubh is sgiorta fhada.
“A bheil sibh cinnteach nach eil sibh ag iarraidh càil?” ars ise ris a' bhanntraich.
“Chan eil airgead agam,” ars a' bhanntrach. “Chan eil agam ach am pension.”
Ach bha a' bhana-cheàrd a' cur truas air a' bhanntraich 's i a' smaoineachadh oirre a' fuireach ann an teanta ann an aimsir a bha uaireannan fliuch is fuar, ged a bha gaoth thioram ann an-diugh.
Agus thàinig smaoin thuice agus thug i a-mach aodach nach robh a' freagairt nam balach aice agus gu h-àraidh paidhir stocainnean uaine a dh'fhigh i fhèin, le daoimeanan dearga orra.
“An gabh thu seo?” ars ise ris a' bhana-cheàrd.
“Chan eil airgead agam.”
Ghabh a' bhana-cheàrd grèim aithghearr air an aodach agus thuirt i, “Gabhaidh mi iad, agus mòran taing, mòran taing.
Tha sibh cinnteach nach eil an còrr agaibh?”
“Chan eil gu dearbha,” ars a' bhanntrach.
Dh'fhalbh a' bhana-cheàrd leis an aodach 's i a' coimhead an ìre mhath toilichte.
With translation English
There was once a widow fifty years ago or so, and she had three boys.
One day a travelling woman came to the door selling pans and kettles.
The widow did not want anything, but she took pity on the travelling woman going from door to door and perhaps no-one buying what she was selling.
The travelling woman was a big strong woman, with rosy cheeks and dark/black hair and a long skirt.
"Are you sure you don't want anything?" she said to the widow.
"I have no money," said the widow. "All I have is my/the pension."
But the travelling woman kindled the pity of the widow as she thought of her living in a tent in weather that was sometimes wet and cold, even though there was a dry wind today.
And an idea came to her and she took out clothes that did not fit her boys and especially a pair of green socks that she had knitted herself, with red diamonds on them.
"Will you take this/these?" she said to the travelling woman.
"I have no money."
The travelling woman quickly grabbed the clothes and said, “I'll take them, and thank you very much, thank you very much.
Are you sure you don't have more?”
"Certainly not," said the widow.
The travelling woman left with the clothes looking quite happy.